“Wat ik leer van de lesboeken is zo anders dan wat ik hoor in anime.  Waarom? Ik wordt er niet goed van.” Dat krijg te horen af en toe van allerei kanten.

Ik snap wat je bedoelt. Al die beleefd Japans met “desu” en “masu” klinkt heel ver van wat je echt hoort in anime, filmpjes, en op straat. Kunnen we niet beter gelijk informele stijl leren?
Bovendien “masu-form” is niet eens een infinitief van werkwoorden.

De grootste reden ervoor is “beter te beleefd zijn dan onbeleefd” principe.
Als je het Japans vergelijkt met het Nederlands, Japans is meer gevoelig voor beleefdheidsniveau. Stel dat je heel informeel aanspreekt aan onbekenden in Japan.  Je krijgt waarschijnlijk niet zo aardige reactie of opwekt onaangename situatie. Dat wil je liever niet hebben.

De tweede reden is dat de informele spreekstijl of straat taal zijn relatief moeilijk te “doseren”.
“Desu/masu form” kun je gelijk gebruiken voor mondeling communicatie, maar “plain form” niet. Je moet juiste achtervoegsels of intonatie toepassen om je bedoeling precies te kunnen overbrengen.

Als je in “desu/masu form” blijft spreken, jou jonge Japanse vrienden zouden zeggen “Doe niet zo afstandelijk! Da’s niet chill, spreek gewoon informele Japans tegen mij!”
Dat klop deels, want spreken in beleefd stijl is veilig maar creëert ook afstand tussen mensen. Als je met iemand een goede vriend wilt worden, dan kun je switchen naar informele stijl (indien hij of zij het ook goed vindt).

Maar als je Japans moet spreken met onbekenden, oudere mensen of in zakelijke sfeer, kun je beter bij de beleefd spreekstijl blijven, altijd.

Trouwens in veel anime spreken personage in aparte, unieke stijl om specifieke sfeer en karakters te creëren.  Niemand, echt niemand spreekt zoals Crayon Shin-chan in Japan…

Groeten van Fumiko sensei